nu dit:

Ik ga nog eens voorlezen op Valentijnsdag en zoals altijd maak ik dat wereldkundig als alle kaartjes al verkocht zijn.  

Maar wacht, hier: het gedicht waar ik het geëerd publiek, de dwaze verliefden vrijdagavond de stormy stormy night mee ga insturen.

Wreed, wreed triestig en een tsietske hoopvol. Maar toch wreed triestig.

Of zie ik dat mis?

XCIII

Als op een keer jouw borst zich in zal houden,

iets niet meer brandend door je aderen gaat,

je stem je mond verlaat en toch geen woord is,

je handen slapen, 't vliegen zijn verleerd,

Matilde, laat je lippen dan halfopen;

die laatste kus moet voortduren met mij,

moet in je mond voor eeuwig roerloos blijven,

ook mij zo vergezellen in mijn dood.

Als 'k sterf kus ik je vreemde, koude mond

omarm je lichaam, een verloren tros,

zoek ik het licht van jouw gesloten ogen.

En valt onze omarming in de aarde

dan zullen wij, verstrengeld in één dood,

zo in een kus voor eeuwig blijven leven.

P. Neruda

Alstublieft.

nu dit:

"Moeder streek vlijtig voort. Ze had een hekel aan nietsdoen. Oblomovisme was niet aan haar besteed. Een dag zonder daden, bij voorkeur in de gezonde buitenlucht, was een dag niet geleefd. Misschien was haar kroost de straat op sturen een manier voor haar en haar wederhelft om wat lebensraum te creëren."

nu dit:

" Sinds vier dagen doet de radio het niet meer. Zo merk je maar weer hoe onbetrouwbaar al die dingen zijn die de techniek ons heeft opgeleverd. Ze hebben geen waarde op zichzelf, zijn alleen onder voorbehoud waardevol, zolang er stroom uit het stopcontact komt. Brood is absoluut. Kolen zijn absoluut. En goud is goud, in Rome of Peru of Breslau. Maar radio, gasfornuis, centrale verwarming, kookplaatjes, alle verworvenheden van de moderne tijd: zinloze ballast als de centrale het laat afweten.We vallen op het moment eeuwen terug in de tijd. Holbewoners."